هنوز هم
چشم‌به‌راهِ ناممکنِ آن رفته‌ي بي‌سراغ
باز از اميدِ آدمي به ديدارِ آدمي ... مي‌گويم.
مي‌گويم شما
از هَر به راهي که بوده نرفته‌ايد که بدانيد
با دلِ شکسته از شبِ گريه گذشتن ... يعني چه!
يعني چه اين چراغ
که همهمه‌پوشِ هر کوچه‌ي خاموش نمي‌شود!

واي يه جوري شدم.حالم بد شد. اين مادر كي هست حالا؟