روح زمین رفت
شنیدم پرویز مشکاتیان عزیز دیروز رفت. مشکاتیان برای من حکم کلید را داشت. از روزهای کودکی که برادرم بیداد گوش می کرد نوای متفاوت موسیقی اش برایم محسوس بود. بعدها که آستان جانان را شنیدم چنان از خود بی خود می‌شدم که دیگر هیچ صدایی برایم صدا نبود. یکه نوازی اش با استاد شجریان هم در آلبوم گنبدمینا خود حدیث دیگری است.
دیروز اما دریغ دیگری هم داشتم . در جمع چند میهمان عزیز بودم که مجری اخبار تلویزیون این خبر را در حد چند ثانیه خواند. آن چند نفر مشکاتیان را نمی شناختند. توضیح دادم. ساعتی بعد اخبار بی بی سی فارسی گزارشی هر چند ناقص از این خبر پخش کرد که برای آن چند نفر بسیار جالب تر بود. حسین علیزاده هم روی خط بی بی سی آمد و گلایه داشت که چرا به جای صدا و سیمای خودمان باید با آنها درباره مشکاتیان صحبت کند.
این هم از عجایب روزگار است که یکی از برجسته ترین موسیقیدان‌ها و نوازندگان سنتور کشور از دنیا می رود و من نمی دانم به چه دلیلی این خبر برای تصمیم سازان خبری یک فرصت تلقی نمی شود.
مشکاتیان برنده جایزه روح زمین در سال 1992 در فستیوال جهانی موسیقی در ایتالیا بود. توصیه می کنم آلبوم لحظه دیدار را که اجرای مشکاتیان در همین فستیوال است را یکبار دیگر گوش کنید و به رسم فرنگی ها به احترام او تمام قد بایستید و کلاه از سر بردارید و سر خم کنید.
کلمات کلیدی :
» نظر