پدرخوانده 4

بهترین کار در هر لحظه چیست؟ انسان چگونه می تواند در لحظه زندگی کند و جهتش رو به تعالی باشد؟ چگونه می توان پیام هر لحظه ای که میگذرد را درک کرد؟ آیا دم غنیمت است یعنی رضایت به هر آنچه که هست و داری یا اعتراف به ارزش زمان و تلاش برای استفاده بهینه از آن است؟ زمان چیست؟ عمر یعنی چقدر؟ واقعیت چیست؟ آیا هر چه ما احساس کنیم واقعیت است؟ آیا واقعیت دیگری هم وجود دارد؟ چگونه می توان شناخت بیشتری پیدا کرد؟ محدودیت یعنی چه؟ زندگی یعنی چه؟ مرگ یعنی چه؟ خوبی یعنی چه؟ بدی یعنی چه؟ شیطان،‏فرشته،‏ حق من؟ حق او؟ مال من ؟ مال او؟ خدا،‏خدا؛ خدا؛...

دوباره 14 ساله شده ام و سئوال های بی پایان و بی جواب.  

کلمات کلیدی :

دین بدون ازدواج کامل نیست نه تنها دین که خود انسان هم کامل نیست. این یک ارزش خیلی دوست داشتنی و باشکوه و متعالی است. فرزند هم میوه درخت زندگی است و درخت با میوه البته که بهتر است. خانواده به نظرم چیزی است که باید برایش جان داد و حفظش کرد. خانواده خوب، خوشحال و آرام.

افلاطون معتقد است که تربیت فرزندان با سه چیز کامل می شود: موسیقی، ورزش و رقص که ترکیب هنری موسیقی و ورزش است. این چنین بچه هایی از اعتماد به نفس بالاتری برخوردارند، شادتر و قوی تر و قابلیت های بیشتری در شرایط یکسان از خود بروز می دهند. از ما که گذشت ان شا الله نسل بعد از ما این چنین رشد کند. البته اگر بگذارند نسلی باشد با این شرایط سخت زندگی.

کلمات کلیدی :

دیروز در خبرها آمده بود که طرح مبارزه با نوامیس با جدیت تا پایان سال اجرا می شود. این سناریوی مبارزه با مفاسد اجتماعی در قالب طرح ارتقای امنیت اجتماعی پدیده ای است در نوع خودش شبیه به شیپور نواختن از سر گشاد آن. این که چرا پس از این همه آزمون و خطا که در رابطه با مبارزه با مظاهر فساد، باز هم به روش قهری باتوم و پس گردنی و مشت و لگد متوسل می شویم هم حکایت عجیبی است. ابتدای طرح از جنایتکاران و مجرمان شروع شد، بعد به لباس و حجاب زنان رسید،‏حتی کار به مبارزه با چکمه های ساق بلند زنانه (به قول سردار رادان عزیز، تبرج) هم رسید. مبارزه با مدل مو،‏ لباس آستین کوتاه، لباس رنگی، منشی های شرکت های خصوصی، و حالا مبارزه با مزاحمان نوامیس. به نظر من شاید بهتر بود این طرح از ابتدا با مبارزه با نوامیس شروع می شد. فرقش این بود که آزادی های فردی کمتر محدود میشد و به جای آن تجاوز به آزادی محکوم می شد. البته جای تاسف بسیاری دارد که پس از این همه مبارزه در جراید شرح حوادثی را می خوانیم که گویی در یکی از بی اخلاق ترین و کثیف ترین جوامع دنیا زندگی می کنیم. گاهی شک می کنم که فرق کشور مسلمان ارزش مدار شهید پرور و با بالاترین نظارت های اخلاقی کانالهای رسمی فرهنگی با مثلا کشور هلند بی دین و مذهب یا آمریکای به قول حضرات بی اخلاق در چیست.

آیا جز این است که آنها واقعیت های جامعه شان را پذیرفته اند و به جای آرمان گرایی مخرب به رئالیسم حقیقی سازنده دست پیدا کرده اند و می توانند در یک محیط به زعم ما بی دین و اخلاق، سطح مطلوبی از امنیت ایجاد کنند،‏ ارزش های انسانی و اخلاقی را بیشتر از ما پاس بدارند و به انسانیت احترام بگذارند و با ایجاد بالاترین حقوق شهروندی و ارزش های جوامع متمدن درآمد سرانه 50 هزار دلاری هم داشته باشند و اکثرشان نیز با میل قلبی یکشنبه ها به کلیسایشان بروند.

غصه ام می گیرد وقتی می بینم برای بیش از 20 میلیون نفر جوان بین 15 تا 29 سال این کشور که در اوج شکوفایی جسمی هستند و می توانند به هر پیشرفت و هر چیزی که مسئولان بخواهند دست پیدا کنند هیچ برنامه واقع گرایانه فرهنگی،‏اجتماعی وجود ندارد. جامعه پذیری و قانونمداری این قشر از جامعه که اصلی ترین بخش اجتماع است اصلا هیچ سنخیتی با کشور ی مثل ما ندارد. پرت انرژی در ایران بیشتر از آنچه که راجع به نفت و گاز و آب و برق مطرح باشد راجع به افراد جامعه و نیروی جوان و کاری مطرح است.

وگرنه با این پتانسیل جسمی و فکری و البته پشتوانه تمدن و فرهنگ اکنون باید ما یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا بودیم.

چه باید کرد؟ چگونه باید خلاص شد؟ آیا ما به جای رویایی فکر کردن و تخیلی برنامه ریختن به یک واقع گرایی اصولی و مبتنی بر منطق نیاز نداریم. آیا وقت آن نرسیده که دیگر شعارهای آرمانی مزخرفمان را بس کنیم و قدمی به سوی پیشرفت واقعی جلو برویم و ببینیم چه کار می توانیم برای ملت مان انجام دهیم که 80 درصد مردمان آن را لمس کنند نه هر کاری می شود فقط 10 تا 20 درصد خوش خوشانشان بشود.  

کلمات کلیدی :

چرا نگرانی! بگو. اوست شنونده دانا.

کلمات کلیدی :

ساعت چهار صبح فردا، یکشنبه پنجم خرداد دقیقا 100 سال از اولین فوران نفت در ایران  میگذرد. فورانی که تاریخ این کشور را به گونه ای دیگر رغم زده و مسیر دیگری برایش تعیین کرد. برای کشور ی که هنوز 85 درصد دلارش از فروش نفت تامین می شود این موضوع کم چیزی نیست و انتظار می رود جشن مفصلی برایش بگیرند. اما دریغ که با این موضوع در حد یک واقعه نه چندان با اهمیت برخورد شده و انگار نه انگار که این کشور بزرگترین و مقاوم ترین و برنده ترین سلاحش همین نفتشه، دلم می سوزه وقتی می بینم که عربستان که همین سه چهار روز پیش 75 سالگی تولد آرامکو رو جشن گرفت تونست امیر عبدالله و شیوخ کشورهای حاشیه خلیج فارسو به صحرای ظهران بکشونه و جشنی بگیره در حد ملک عبدالله. در ایران ما اما تا حال هیچ کار ویژه ای که در حد صد سالگی نفت باشه انجام نشده و کارهایی هم که شده اصلا در حد و اندازه یک صنعت 100 ساله نیست. راستی امروز هر بشکه نفت خام صادراتی ایران بشکه ای 112 دلار و 91 سنت فروش رفت. بترکه چشم حسود!! اینم تصاویری از برگزاری 75 سالگی نفت عربستان: 

کلمات کلیدی :

چون این نخستین مطلب این وبلاگ است و مصادف است با تلمذ و مشق من در مکتب خوشنویسی بهتر دیدم در باره همین مشق اولم کمی بنویسم. ادب آداب دارد. این شاید ساده ترین مشق خوشنویسی باشد اما بزرگترین درس آن نیز هست. ادب آداب دارد. آری ادب آموختنی است نه ذاتی باید بر دو زانو بنشینی و بیاموزی. لذتی دارد آداب ادب.

کلمات کلیدی :